شب مهتاب و ابر پاره پاره
به وصل از سوی یار آمد اشاره
حذر از چشم بد، در گردنم کن
نظر قربانی از ماه و ستاره.
دلی دارم به وسعت آسمانی
درو هر خواهشی چون کهکشانی
نمیری، شور خواهش ها، نمیری
بمانی، عشق خواهش زا، بمانی!
نسیم کاکل افشان توأم من
پریشان گرد سامان توأم من
پریشان آمدم تا آستانت
مران از در! که مهمان توأم من.
فلک با صدهزاران میخ نوری
نوشته بر کتیبه شرح دوری
اگر خواهی شب دوری سراید
صبوری کن، صبوری کن، صبوری...
شب مهتاب اگر یاری نباشد
بگو مهتاب هم، باری، نباشد
نه تنها مهر و مه، بل چشم روشن
نباشد، گر به دیداری نباشد.
زمین پوشیده از گل، آسمان صاف
میان ما جدایی، قاف و تا قاف
به امید تو کردم زیب قامت
حریر خامه دوز و تور گلبافت.
شب مهتاب یارم خواهد آمد
گلم، باغم، بهارم خواهد آمد
به جام چل کلید گل زدم آب
گشایش ها به کارم خواهد آمد.
چو از در آمدی، رنگ از رخم رفت
نه تنها رنگ رخ، بل رنگ «هر هفت»
چنان لرزد دلم در سیم سینه
که لرزد سینه در دیبای زربفت.
شب مهتاب یارم از در آمد
چو خورشید فلک روشنگر آمد
به خود گفتم شبی با او غنیمت
به محفل تا درآمد شب سرآمد.